Η Ιστορία

Στις 24 Μαΐου 1944, το χωριό Ταξιάρχες (ή Κακολύρι) της περιοχής Κύμης της Ευβοίας έζησε την τραγικότερη μέρα της σύγχρονης ιστορίας του. Γερμανικά στρατεύματα των Ες-Ες εισέβαλαν στο Κακολύρι και επιδόθηκαν σε μια πρωτοφανή σφαγή και καταστροφή του.

Οι Γερμανοί -συνοδεία και των Ταγμάτων Ασφαλείας- άρχισαν να συλλαμβάνουν, χωρίς διάκριση, όλους τους άντρες, ακόμα και 14χρονους εφήβους. Συγχρόνως με τις συλλήψεις, προέβαιναν σε εμπρησμούς των σπιτιών, σε ξυλοδαρμούς και σε απερίγραπτες λεηλασίες και κλοπές.

Εντός του χωριού εξελίχθηκαν σκηνές βίας και εγκληματικής συμπεριφοράς· ακόμα και κατά των γυναικών και των παιδιών. Οι συλληφθέντες άντρες, υπό την απειλή όπλων και ξυλοκοπημένοι, οδηγήθηκαν στην πλατεία του χωριού. Κατόπιν, πεζοί και δεμένοι με σκοινιά μεταφέρθηκαν στα κρατητήρια των Ες-Ες, στις Κονίστρες. Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού από γερμανικό απόσπασμα στην τοποθεσία «γέφυρα Καδίου–Γιάννηδων». Μαζί με τους Κακολύριανους -την ίδια ημέρα και στην ίδια τοποθεσία- εκτελέστηκαν 6 ακόμα κάτοικοι των γειτονικών χωριών, από τον Πύργο, τους Ανδρονιάνους, το Βίταλο και το Ωρολόγιο, συνολικά 30 αθώοι άνθρωποι, άμαχοι.

Οι Κακολύριανοι με τη θυσία τους αυτή έγιναν αφανείς και ανώνυμοι ήρωες του μεγαλείου της Ελλάδας. Το αίμα τους ενώθηκε με το αίμα των Ελλήνων στις Θερμοπύλες, στο Μεσολόγγι, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο και πότισε το δένδρο της Ελευθερίας.

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ταξιαρχών, έχοντας το χρέος της διατήρησης της ιστορικής μνήμης και στα πλαίσια της αδιάκοπης προσπάθειας για χαρακτηρισμό των Ταξιαρχών ως "ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΧΩΡΙΟ" από το κράτος, διοργανώνει σε ετήσια βάση τον Δρόμο Θυσίας "Κακολύρι 1944", κοντά στην επέτειο της τραγικής, εκείνης, ημέρας.